Μια ενέδρα στα σκληρά χρόνια της κατοχής, έμελλε να στοιχειώσει τη ζωή του εικονιζόμενου...
Ήταν ο Αετός της Αντίστασης και σαν το περήφανο αρπακτικό «φτερούγιζε» στις βουνοκορφές, μεταφέροντας τα μαντάτα του αγώνα στη γερμανοκατοχή, σε καπετάνιους και ομάδες. Ο Σπύρος Αναστασάκης στα 88 του χρόνια σήμερα, στο σπίτι των «Μπίρηδων» στο Ζουρίδι, ένα μικρό χωριουδάκι 58 ψυχών στο Ρέθυμνο, νιώθει να τον κατατρώει μια πληγή που από το 1944 το καλοκαίρι, μένει ορθάνοιχτη και βασανιστική. Όσο περνά ο καιρός αυτό το τραύμα των εφηβικών του χρόνων τον σπαράζει…Ήταν με δυο ακόμη νέους, συναγωνιστές του, όταν σκότωσαν το Γερμανό οδηγό του αυτοκινήτου. Του είπαν μετά οι δυο συμπρωταγωνιστές του επεισοδίου, πως από το δικό του τουφέκι έφυγε η σφαίρα που τον ξάπλωσε νεκρό και από τότε υπομένει μαρτυρικά ο ''Αετός''. Σαν να θέλει να «ξαλαφρώσει» από τις Eρινύες και τα λέει, όπως θα τα έλεγε στον εξομολόγο του. Μα και πάλι δεν ησυχάζει!
Η ροή του λόγου του στο madeincreta.gr, κάνει στάση «στο σκοτωμό του Γερμανού οδηγού» και συγκλονίζεται, λες και ξαναζεί εκείνες τις «μαύρες ώρες»…
«Στην κατοχή, εμένα με φωνάζανε Αετό», αρχίζει με σπαραγμό ψυχής την αφήγηση. Και συνεχίζει: «Ήμουν στην ομάδα του Κωστή του Μαντζώρου από την Επισκοπή, λοχαγού Ιππικού και με το Βαγγέλη το Βαρδάκη από την Αργυρούπολη περπατήσαμε βουνά και λαγκάδια...
Σαλέψαμε στ’ «Άγιο Πνεύμα» και στα βουνά του Μούντρου και πηγαίναμε στη Μικρή Γωνιά. Αυτή ήτανε η δουλειά μας! Και δε με νοιάζουν οι αποστολές που έκαμα, όσο το Γερμανό που σκοτώσαμε. Είναι πράγματα, που δε θέλω να τα αναστορούμαι γιατί μου καίνε την καρδιά…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το blog περιμένει τα νεα και τα σχόλια σας μέσα από το Facebook, το Twitter, και το e-mail μας!