Στην Ελλάδα του χθες θυμάμαι όμορφα παρεάκια με γλέντια και μουσική υπόκρουση, το τότε τραγούδι «απολύομαι και τρελαίνομαι». Στην Ελλάδα του σήμερα, οι γιοι των φαντάρων του τότε, όχι μόνο δεν τραγουδούν αλλά χρησιμοποιούν εξαιρετική «πανουργία» για να παραμείνουν έστω και ένα μήνα στο στρατό εξασφαλίζοντας μια μπουκιά φαγητό και σίγουρο κρεβάτι για ύπνο. Όμως και αυτό ξεπεράστηκε στην Ελλάδα του τώρα, στην Ελλάδα της ανεργίας και της αεργίας, όπου η απόλυση σημαίνει είτε αυτοχειρία (κάθε δυο μέρες μια αυτοκτονία) ή ακραία επιδείνωση υποκείμενης νόσου φέρνοντας αιφνίδιο θάνατο όπως έγινε στον 49χρονο Ηρακλειώτη.
Έλληνες, ακούγεται η επαναδιαπραγμάτευση, ακούγεται η πιθανών ανέφικτη και πρόχειρη μονομερής καταγγελία, είναι σίγουρα υπεύθυνη η σταδιακή απαγκίστρωση, αλλά δυστυχώς πολλοί αυτά δεν τα «καταλαβαίνουν».
Ζητείται ελπίς. Έστω και για μια ανθρώπινη ζωή αξίζει να τολμήσουμε και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα που ήδη έπρεπε να είχαμε κάνει, δηλαδή τα εθνικά, ηθικά ισοδύναμα όπως αρκετές φορές τα έχω περιγράψει.
Ζητάω συγνώμη στο μερίδιο που μου αναλογεί για την ανακοπή του συμπολίτη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το blog περιμένει τα νεα και τα σχόλια σας μέσα από το Facebook, το Twitter, και το e-mail μας!